"Η Παλια Παραγκα"

Θα το φτιαξουμε,θα το ανακαινισουμε ...μου ειπαν.Θα το κανουμε παλατακι!
Και ποιος τους ειπε οτι δεν ηταν?Ποιος τους ειπε οτι στην τελικη θελω να το φτιαξουνε!Οταν σου ανακοινωνουν οτι το παλιο σπιτι στο χωριο θα το κανουν καινουριο,το πιο λογικο ειναι να χαρεις...ελα ομως που συμβαινει το παραλογο!Απο την ωρα που το εμαθα μια θλιψη με κυνηγαει και δε λεει να με αφησει ησυχη!Νιωθω οτι ειναι τοσο αδικο αυτο που κανουν!Τοσα χρονια,τοσος καιρος και δεν αλλαξαν το παραμικρο,τωρα τους ηρθε!
Ολα τα παλια πραγματα εχουν να σου θυμιζουν τοσα πολλα,κρυβουν μεσα τους ολη σου τη ζωη.Και αφου σε αφηνουν πρωτα να τη συνδεσεις με αυτα,μετα σου τα παιρνουν γιατι λενε οτι παλιωσαν!Το σπιτι στο χωριο κρυβει ολη την αθωοτητα της πολυ παιδικης μου ηλικιας,τις πιο τρυφερες αναμνησεις με τη γιαγια και τον παππου...Αλλαζοντας το,ξερω οτι θα αλλαξει και ο τροπος με τον οποιο το εβλεπα.Τωρα θα γινει πιο ωραιο,πιο ευρυχωρο,θα γεμιζει το καλοκαιρι με ενα σωρο ασχετους συγγεννεις που παλια ουτε που θα καταδεχονταν να ερθουν να μεινουν στην "παλια παραγκα"...ετσι το ελεγαν!Εγω ομως ετσι το ηθελα...για να μπορω να νιωθω κοντα μου ολα αυτα που με συνδεουν με αυτο..τον γλυκο μου παππου που μονο μεσα απο αυτα που αφησε πισω του μπορω να τον θυμαμαι...
Καθως ανοιγω την πορτα,ερχεται παλι αυτη η τοσο γνωριμη μυρωδια του χωματενιου πατωματος και της σαπιας ξυλινης πορτας.Την κλεινω πισω μου με ενα σιδερενιο συρτη(πατεντα του παππου μου,γιατι το χερουλι ειχε χαλασει εδω και χρονια).Καθομαι στο αγαπημενο μου τεραστιο σιδερενιο κρεβατι της γιαγιας και κοιταω γυρω μου.Προσπαθω να παρατηρησω το καθετι μεσα στο σπιτι,καθε μικρη λεπτομερεια που ισως να μην ειχα προσεξει τοσα χρονια,για να μπορω να φτιαξω την πιο αντιπροσωπευτικη εικονα μεσα στο μυαλο μου,σαν αναμνηστικη φωτογραφια στη σκεψη μου.Δεν θελω να προσπαθω μετα απο καιρο και να αμφιβαλλω για το πως ηταν ο χωρος...αγχωνομαι και μονο στη σκεψη!Αν και ειναι μερα,με ενα σπιρτο αναβω την λαμπα πετρελαιου πανω απο τη μεγαλη σομπα και δυναμωνω πολυ το φιτιλι.Θυμαμαι που με μαλωνε παντα η γιαγια μου γι αυτο!Με μια τελευταια ματια με πιανω να χανομαι στις σκεψεις μου και εντελως αφηρημενη να λεω φωναχτα "ΔΕΝ θΕΛΩ"....και αφηνοντας να περασουν μερικα δευτερολεπτα επαναλαμβανω την ιδια φραση με περισσοτερο πεισμα αυτη τη φορα λες και η πρωτη ενιωθα οτι δεν εφτανε..λες και με τη δευτερη θα επειθα κανεναν πιο πολυ!
Καταλαβα οτι ηταν ωρα να βγω εξω,ακουσα τη μαμα μου να ρωταει πανω απο τρεις φορες"η .......τι κανει μεσα?"Βγαινοντας προς τα εξω σκεφτομουν...'δεν φτανει που θα το αλλαξουν δεν μας αφηνουν να πουμε ουτε ενα γεια!'Τι θρασσος!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μπορω να το ξορκισω

Κατεβαινω τις σκαλες,ανοιγω την πορτα κ πεταγομαι στο δρομο,δινοντας την εντυπωση οτι ημουν σ ενα κλουβι που δεν με αφηνε να αναπνευσω.Αρχιζω και περπαταω γρηγορα..πολυ γρηγορα λες και τα ποδια μου δεν με υπακουν.Φτανω επιτελους..κ τοτε ο ρυθμος του περπατηματος μου γινεται αργος..λες και δεν εχω πια προορισμο.Σαφως και δεν εχω αφου εκει που ηθελα να φτασω..εφτασα.Ειναι πολυ περιεργο.Να φοβασαι κατι παρα πολυ,αλλα οταν το βλεπεις απο κοντα να σου προκαλει μια γαληνη,μια ηρεμια,μια νοσταλγια..Το να περπαταω σε μια παραλια..μονη μου..χωρις να υπαρχει κανεις γυρω,ηταν κατι που παντα με τρομαζε.Λες και κοιταζοντας τη,τα ματια μου εβλεπαν πραγματα που δεν υπαρχουν..κυματα να σηκωνονται κ να ερχονται προς το μερος μου ετοιμα να με κατασπαραξουν κ να με πνιξουν στον πατο της θαλασσας.
Τα μικρα παιδια φτιαχνουν ιστοριες με φαντασματα στο μυαλο τους..Αλλα οι φοβοι των μεγαλων φτιαχνουν τις πιο τρομαχτικες ιστοριες!
Το να ξεπερνας τους φοβους σου ειναι η μεγαλυτερη υπερβαση που μπορει να κανει κανεις..Ετσι σκεφτηκα και πηρα την αποφαση..απο το να ζω συνεχεια με αυτους,να τους αντιμετωπισω με τον πιο αμεσο τροπο..Περπαταω στην ακρη λοιπον..με ενα παραπατημα βρισκομαι στα "κρυσταλινα"(πιο κρυσταλινα δεν γινεται) νερα του θερμαικου!Σε αλλη περιπτωση δεν θα πλησιαζα ουτε στα δυο μετρα.Αλλα τωρα κοιταξε με,εχω καταφερει κ στεκομαι εκει χωρις να φοβαμαι.Και το παραξενο ειναι πως τα φαντασματα ειναι ακομα εκει δεν εχουν φυγει..απλα δεν με τρομαζουν πια..γιατι εχω μαθει να ζω μαζι τους..
Ακουγοντας αυτο το κομματι, κλεινω τα ματια και σκεφτομαι..ποσους φοβους εχω να ξορκισω ακομα.....και οσο πιο συντομα το κανω τοσο πιο συντομα θα φτασω στην αυθεντικη......dalibu!

"The Reader"

Ομολογω οτι ειχα καιρο να το παθω με μια ταινια.Αυτο,που καθως παρακολουθεις,ενας κομπος ανεβαινει στο λαιμο σου και λες,'οχι εγω δν κλαιω ποτε στον κινηματογραφο σαν κατι μυξιαρικα,που μη δουν λιγο ρομαντίκα αμεσως να το χυσουν το δακρυ!'.Καλα βεβαια εδω δν προκειται μονο για το συναισθηματικο μερος...η ταινια γραφει κατα τη γνωμη μου σε καθε περιπτωση!
Υ.Γ.Λαθος εχω δει πριν 2 μηνες κ μια αλλη που με πηρε κ κει λιγο το παραπονο..."Το Βαμμενο Πεπλο".Σας τη συνιστω ανεπιφυλακτα!!Μηπως τελικα να σταματησω να κοροιδευω τα μυξιαρικα?

"STUDIO 54"

Σηκωνεσαι,ετοιμαζεσαι,βαζεις τα καλα σου,κανεις ενα σωρο σχεδια για τη νυχτα που ακολουθει,ελπιζεις να κανεις την πιο σουπερ γνωριμια,μιας κ το συγκεκριμενο μερος που σχεδιαζεις να πας ειναι 'τιγκα' στις προσωπικοτητες και λες...δεν μπορει,σημερα η' θα βρω εναν/μια θεο/α-γκομενακι η' θα βρω το νο 1 ατζεντη της Νεας Υορκης να με κανει super star και θα με βλεπει σε λιγους μηνες η μανα μου στο χωριο και θα με καμαρωνει!
Οταν ομως εμεις κανουμε σχεδια ο θεος γελαει...οποτε η ψυχρολουσια σου 'ρχεται και ειναι ολη δικη σου!.......οπως και η πορτα που τρως στην εισοδο του 'studio 54',γιατι μαλλον η φατσα σου δν ειναι τοσο τελεια οσο περιμενες η' το ντυσιματακι σου δν καλυπτει τις απαραιτητες προυποθεσεις...
Ποσοι εχουν βρεθει στο παρελθον σε αυτη τη θεση?Απειρα ατομα ....να περιμενουν με τις ωρες για να καταφερουν να περασουν μια βραδια στο studio 54!
Στη δεκαετια του 70',συγκεκριμενα την ανοιξη του 77',ανοιγει,που λετε,και αποτελει την πιο συντομη περιοδο στην ιστορια της αμερικανικης κουλτουρας.Δεν ειχε υπαρξει ποτε κατι τετοιο στο παρελθον,ουτε προκειται να υπαρξει θεωρω!Αξιοσημειωτοι θαμωνες του....ξεχωριστες προσωπικοτητες οπως Diana Ross ,Liza Minnelli,Halston,Calvin Clein,Elton John,Andy Warhol,Michael Jackson,Brooke Shields,Christopher Reeves..
Προσωπικα,το φανταζομαι σαν το πιο πολυτελες κ κοσμικο 'ανδρο ακολασιας'....Αυτο που δεν μπορω να φανταστω ειναι με τι μορφη θα υπηρχε σημερα,αν δεν ειχε καταληξει σε λουκετο μετα τη συλληψη του ιδρυτη-ιδιοκτητη Steve Rubell!........Τα σοδομα και τα γομορα!