Μπορω να το ξορκισω

Κατεβαινω τις σκαλες,ανοιγω την πορτα κ πεταγομαι στο δρομο,δινοντας την εντυπωση οτι ημουν σ ενα κλουβι που δεν με αφηνε να αναπνευσω.Αρχιζω και περπαταω γρηγορα..πολυ γρηγορα λες και τα ποδια μου δεν με υπακουν.Φτανω επιτελους..κ τοτε ο ρυθμος του περπατηματος μου γινεται αργος..λες και δεν εχω πια προορισμο.Σαφως και δεν εχω αφου εκει που ηθελα να φτασω..εφτασα.Ειναι πολυ περιεργο.Να φοβασαι κατι παρα πολυ,αλλα οταν το βλεπεις απο κοντα να σου προκαλει μια γαληνη,μια ηρεμια,μια νοσταλγια..Το να περπαταω σε μια παραλια..μονη μου..χωρις να υπαρχει κανεις γυρω,ηταν κατι που παντα με τρομαζε.Λες και κοιταζοντας τη,τα ματια μου εβλεπαν πραγματα που δεν υπαρχουν..κυματα να σηκωνονται κ να ερχονται προς το μερος μου ετοιμα να με κατασπαραξουν κ να με πνιξουν στον πατο της θαλασσας.
Τα μικρα παιδια φτιαχνουν ιστοριες με φαντασματα στο μυαλο τους..Αλλα οι φοβοι των μεγαλων φτιαχνουν τις πιο τρομαχτικες ιστοριες!
Το να ξεπερνας τους φοβους σου ειναι η μεγαλυτερη υπερβαση που μπορει να κανει κανεις..Ετσι σκεφτηκα και πηρα την αποφαση..απο το να ζω συνεχεια με αυτους,να τους αντιμετωπισω με τον πιο αμεσο τροπο..Περπαταω στην ακρη λοιπον..με ενα παραπατημα βρισκομαι στα "κρυσταλινα"(πιο κρυσταλινα δεν γινεται) νερα του θερμαικου!Σε αλλη περιπτωση δεν θα πλησιαζα ουτε στα δυο μετρα.Αλλα τωρα κοιταξε με,εχω καταφερει κ στεκομαι εκει χωρις να φοβαμαι.Και το παραξενο ειναι πως τα φαντασματα ειναι ακομα εκει δεν εχουν φυγει..απλα δεν με τρομαζουν πια..γιατι εχω μαθει να ζω μαζι τους..
Ακουγοντας αυτο το κομματι, κλεινω τα ματια και σκεφτομαι..ποσους φοβους εχω να ξορκισω ακομα.....και οσο πιο συντομα το κανω τοσο πιο συντομα θα φτασω στην αυθεντικη......dalibu!