Θα το φτιαξουμε,θα το ανακαινισουμε ...μου ειπαν.Θα το κανουμε παλατακι!
Και ποιος τους ειπε οτι δεν ηταν?Ποιος τους ειπε οτι στην τελικη θελω να το φτιαξουνε!Οταν σου ανακοινωνουν οτι το παλιο σπιτι στο χωριο θα το κανουν καινουριο,το πιο λογικο ειναι να χαρεις...ελα ομως που συμβαινει το παραλογο!Απο την ωρα που το εμαθα μια θλιψη με κυνηγαει και δε λεει να με αφησει ησυχη!Νιωθω οτι ειναι τοσο αδικο αυτο που κανουν!Τοσα χρονια,τοσος καιρος και δεν αλλαξαν το παραμικρο,τωρα τους ηρθε!
Ολα τα παλια πραγματα εχουν να σου θυμιζουν τοσα πολλα,κρυβουν μεσα τους ολη σου τη ζωη.Και αφου σε αφηνουν πρωτα να τη συνδεσεις με αυτα,μετα σου τα παιρνουν γιατι λενε οτι παλιωσαν!Το σπιτι στο χωριο κρυβει ολη την αθωοτητα της πολυ παιδικης μου ηλικιας,τις πιο τρυφερες αναμνησεις με τη γιαγια και τον παππου...Αλλαζοντας το,ξερω οτι θα αλλαξει και ο τροπος με τον οποιο το εβλεπα.Τωρα θα γινει πιο ωραιο,πιο ευρυχωρο,θα γεμιζει το καλοκαιρι με ενα σωρο ασχετους συγγεννεις που παλια ουτε που θα καταδεχονταν να ερθουν να μεινουν στην "παλια παραγκα"...ετσι το ελεγαν!Εγω ομως ετσι το ηθελα...για να μπορω να νιωθω κοντα μου ολα αυτα που με συνδεουν με αυτο..τον γλυκο μου παππου που μονο μεσα απο αυτα που αφησε πισω του μπορω να τον θυμαμαι...
Καθως ανοιγω την πορτα,ερχεται παλι αυτη η τοσο γνωριμη μυρωδια του χωματενιου πατωματος και της σαπιας ξυλινης πορτας.Την κλεινω πισω μου με ενα σιδερενιο συρτη(πατεντα του παππου μου,γιατι το χερουλι ειχε χαλασει εδω και χρονια).Καθομαι στο αγαπημενο μου τεραστιο σιδερενιο κρεβατι της γιαγιας και κοιταω γυρω μου.Προσπαθω να παρατηρησω το καθετι μεσα στο σπιτι,καθε μικρη λεπτομερεια που ισως να μην ειχα προσεξει τοσα χρονια,για να μπορω να φτιαξω την πιο αντιπροσωπευτικη εικονα μεσα στο μυαλο μου,σαν αναμνηστικη φωτογραφια στη σκεψη μου.Δεν θελω να προσπαθω μετα απο καιρο και να αμφιβαλλω για το πως ηταν ο χωρος...αγχωνομαι και μονο στη σκεψη!Αν και ειναι μερα,με ενα σπιρτο αναβω την λαμπα πετρελαιου πανω απο τη μεγαλη σομπα και δυναμωνω πολυ το φιτιλι.Θυμαμαι που με μαλωνε παντα η γιαγια μου γι αυτο!Με μια τελευταια ματια με πιανω να χανομαι στις σκεψεις μου και εντελως αφηρημενη να λεω φωναχτα "ΔΕΝ θΕΛΩ"....και αφηνοντας να περασουν μερικα δευτερολεπτα επαναλαμβανω την ιδια φραση με περισσοτερο πεισμα αυτη τη φορα λες και η πρωτη ενιωθα οτι δεν εφτανε..λες και με τη δευτερη θα επειθα κανεναν πιο πολυ!
Καταλαβα οτι ηταν ωρα να βγω εξω,ακουσα τη μαμα μου να ρωταει πανω απο τρεις φορες"η .......τι κανει μεσα?"Βγαινοντας προς τα εξω σκεφτομουν...'δεν φτανει που θα το αλλαξουν δεν μας αφηνουν να πουμε ουτε ενα γεια!'Τι θρασσος!!!!!!!!!!!!!!!!!
