Τοσο απλα....

Κοιτα να δεις...ειμαι ευτυχισμενη.
Απο που μπορει να προκυπτει αυτο?
Απο καπου προκυπτει.
Το ειχα υποτιμησει πολυ.
Ενταξει,ειναι κατι που το εχουν πολλοι ανθρωποι.
Κατι συνηθισμενο.
Οχι κατι ξεχωριστο.
Οχι κατι ξεχωριστο?
Ποσο αχαριστη μπορει να υπηρξα.
Ποσο τυφλη με την τυχη και την ευτυχια που μου εχει δοθει.
Ειμαι ευτυχισμενη.
Δεν εχω να φοβαμαι τιποτα.
Δεν εχω να στεναχωρηθω για τιποτα.
Τους εχω εκει.
Διπλα μου.Κοντα μου καθε στιγμη.
Τι ευτυχια να καθομαστε ολοι γυρω απο το τραπεζι.
Τι ευτυχια να νιωθεις την αγαπη,την εμπιστοσυνη,τη θαλπωρη.
Την κατανοηση,την επικοινωνια,οχι γιατι επιβαλλεται,αλλα γιατι απλα υπαρχει.
Περα απο το τυπικο δεσιμο.Μια αληθινη σχεση σε ολο της το μεγαλειο.
Τους εχω κοντα μου.
Και πρωτη φορα με κανει τοσο ευτυχισμενη.
Επρεπε να σκεφτω τι μου εχει δοθει απλοχερα και δε το εχω εκτιμησει.
Και ηταν ακριβως διπλα μου.
Τη λατρευω αυτη τη πενταδα!
Μαμα,μπαμπα,ζουζουνες μου,σας αγαπω.

Ο Ανθρωπος μου...

"Ο Κηπος της Μνημης"

Εδω και ωρα προσπαθουσε να ερθει κοντα της.Οι σκεψεις του να βρει τροπο να το κανει χωρις να φανει χαζος,τον εκαναν ακομα πιο αμηχανο.Ειχαν περασει τοσες μερες..Και την εβλεπε ξανα εκει..Το ηξερε πως θα ερχοταν.Και την περιμενε.Ηθελε τοσο να της μιλησει,να την αγγιξει,να τη νιωσει.Εκεινη το ειχε καταλαβει και προσπαθουσε να τον αποφυγει..απο φοβο,απο εγωισμο..Προσπαθουσε να τραβηξει τα ματια της απο πανω του,οσο κι αν δεν το καταφερε.Τη πλησιαζει,της πιανει το χερι.Εκεινη γυριζει,τον κοιταει.Δε ξαφνιαζεται,σα να το περιμενε.
Και βρεθηκαν να περπατανε πλαι πλαι μπροστα στους "Κηπους των θεματων"...Εκεινη κοιτουσε τη θαλασσα με το εντονο διαπεραστικο βλεμμα της,που παντα τον κυριευε.
Εκεινος σπαει τη σιωπη..
-Δεν εγιναν πολυ ομορφοι?
-Ναι..πολυ ομορφοι!
-Ποιον διαλεγεις?,τη ρωταει.
-Τον κηπο της μνημης,του απανταει.
-Γιατι?
-Γιατι στη μνημη μας μπορουμε να κλεισουμε και ιδιαιτερους ηχους,και αγαπημενες μουσικες και ομορφες εικονες με ανθισμενα τριανταφυλλα και τρεχουμενα νερα.
Την κοιταζε και συνειδητοποιουσε ποσο εντυπωσιακα ελκυστικη μπορει να γινει μια γυναικα οταν σου μιλαει.Υποστηριζε εντονα τη γνωμη της κουνοντας εκφραστικοτατα τα χερια της.Τα ματια της εβγαζαν φωτιες.Δε μπορουσε να θυμηθει αλλα ματια να τον κοιτανε ετσι.Δε μπορουσε να θυμηθει αλλο προσωπο να ακτινοβολλει και να τον ελκυει τοσο.
-Δηλαδη τα θελεις ολα,ετσι?τη ρωταει με ενα χαμογελο.
-Μονο ετσι,του απανταει.
Κι εκει μπροστα στον κηπο της μνημης αισθανθηκε τοσο κοντα της,ενιωσε τη ζεστασια της,το αγγιγμα της,το αρωμα της.
Την κρατουσε στα χερια του μολις συνειδητοποιουσε οτι απο κεινη τη στιγμη και η δικη του επιλογη ταιριαζε απολυτα με τη δικη της...
Διαλεγε τον κηπο της Μνημης γιατι χωρουσε κι εκεινο το βραδυ..που αλλαξε τα παντα.

Λιανοτραγουδο

Καθε εμποδιο για καλο?

Παιρνοντας τη σκυταλη απο το φιλο μου alterego,ερχομαι και γω να θιξω αλλο ενα αποφθεγμα-ρητο.
"Καθε εμποδιο για καλο"???
Δεν ξερω ακριβως τον κυριουλη που το πρωτοδιατυπωσε,αλλα ερχομαι να σημειωσω οτι η φρασουλα ερχεται κανονικα για να απαλυνει τον πονο της απογοητευσης και να παρηγορησει ατυχους και κατατρεγμενους.
Γιατι δεν μπορω να καταλαβω τι καλο εχει το να χασεις μια αεροπορικη πτηση λογω καθυστερησης,το να χασεις μια προαγωγη στη δουλεια σου,το να κοπεις σ ενα μαθημα στη σχολη σου,το να σε κουτσουλησει ενα περιστερι ενω πηγαινεις σ ενα ραντεβου και τα λοιπα και τα λοιπα.
Τωρα θα μου πειτε,οτι το αεροπλανο που εχασα,μπορει να πεσει η΄ οτι το μαθημα που κοπηκα,θα το περασω στο αλλο εξαμηνο με καλυτερο βαθμο η΄ οτι το να σε κουτσουλησει ενα περιστερι ειναι τυχη!
Κοιταξτε να δειτε...αδιαμφισβητητα,καποιες φορες,καποια εμποδια βοηθουν στο να γινει κατι καλυτερο στο μελλον,που δε το ειχαμε σχεδιασει..αλλα αυτο ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ!
Ας φτυσουμε αυτη την καραμελα πια!ΕΛΕΟΣ φιλοι μου!Ας δεχτουμε την αποτυχια και τη γκαντεμια μας ενιοτε.Ανθρωποι ειμαστε!
Και βαζω και τον εαυτουλη μου μεσα γιατι φυσικα κι εγω εχω στηριχθει αρκετες φορες σ αυτο το "τσιτατο"!(οχι δε με εχει κουτσουλησει περιστερι ενω πηγαινα σε ραντεβου!)


(εχω ομως χασει πτηση ρε γαμωτη!!)ουπς να με συγχωρειτε για το απρεπες σχολιο!
Μερσι!

σκιες..

Ο χρονος περναει και με προσπερναει.
Γιατι πρεπει να αντιμετωπιζω αυτα που με θλιβουν και δεν μπορω απλα να τα θαψω?
Γιατι καποιοι ανθρωποι μας βαζουν να ζουμε σ ενα παραμυθι,ενω ξερουν οτι οταν κλεισουν το βιβλιο ολα γυριζουν στην πραγματικοτητα?
Γιατι πρεπει εγω να πιστευω σε ομορφες ιστοριες,αφου οταν πεσω να κοιμηθω θα δω παλι τους ιδιους εφιαλτες?
Γιατι τα λογια να ειναι παντα τοσο ευκολα και οι πραξεις τοσο δυσκολες?
Γιατι καποιος να νιωθει οτι ειναι κοντα μου,ενω εγω τον νιωθω χιλιομετρα μακρια?
Γιατι η αληθεια ποναει περισσοτερο οταν δεν ακουγεται?
Υπαρχει κατι που με σκιαζει και πρεπει να το τρομαξω για να φυγει μακρια.

back to you

..ισως και να το ακουσα πανω απο 2000 φορες σ ολο το καλοκαιρι..

ΨΩΝΑΡΑ ΜΕ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ

Δεν πιστευα ποτε οτι θα φτασω στο σημειο να πω οτι υπαρχει κατι πολυ χειροτερο απο το να ειναι ο αλλος φοβερη και τρομερη ψωναρα!!!!!!!!
Ως γνωστον οι ψωναρες νομιζουν οτι ξεχωριζουν,οτι ειναι ανωτεροι απο τους αλλους,πιστευουν οτι ολος ο κοσμος γυριζει γυρω τους και γενικα οτι ακομα και να κλασουν θα φανει οτι τραγουδανε!
Τι κανεις ομως οταν τον αλλον ουτε ψωναρα δεν μπορεις να τον χαρακτηρησεις μ αυτα που λεει...απλα καταληγεις στο συμπερασμα οτι ειναι ΠΑΝΧΑΖΟΣ!
Ο ανθρωπος-ψωναρα με διδακτορικο ονομαζεται απλα ΠΑΝΧΑΖΟΣ!!
Η διαφορα τους?
Η ψωναρα εχει μεγαλη ιδεα για τον εαυτο του,νομιζει οτι υπερτερει απο τη μαζα και περιμενει απο τους αλλους μια συμπεριφορα λες και ηρθε ο παπας να να μας δει!-πεστε να προσκυνησουμε!Και απλα οταν δεν βλεπει κατι τετοιο ,ξυνιζει.
Ο πανχαζος ανθρωπος,πιστευει ακριβως τα ιδια πραγματα,απλα οταν δε δεχεται την επιθυμητη συμπεριφορα,κοιταει με απορια γυρω του σαν μ____ας με περικεφαλαια και λεει..'Τι γινεται ρε παιδια γιατι δεν προσκυνατε?Α δεν ειστε υποχρεωμενοι??...δεν το ξερα!'
Μιλωντας με ενα τετοιο ζωον πειτε μου λιγο τι σας ερχεται στο μυαλο
?Τα πρωτα δευτερολεπτα η αληθεια ειναι οτι ενιωσα τα νευρα μου να τεντωνονται μεχρι εκει που δεν παει....να βγαινει καπνος απ τα αυτια μου και να θελω να φωναξω'φωναξτε ενα μπογια ρε παιδια!'Λιγο μετα καταλαβα τι κριμα ειναι να ειναι καποιος τοσο ΧΑΖΟΣ και το μονο που εκανα ηταν να βαλω τα γελια.
Ασε το χαζο στη χαζομαρα του!!!!!!!!!!!(αν δεν θες να παθεις εγκεφαλικο)

Αυθορμητο?........δεν απανταει..

Αυθορμητισμος.
Ποσο μπορει να βοηθησει τελικα.
Ποσες φορες εχω σκεφτει κατι και ποσο αυτη η σκεψη παρεμεινε στο μυαλο μου και δε καταφερε ποτε να γινει και πραξη?
Ποσο δισταζω να κανω,πολλες φορες κατι που θελω πολυ,εξαιτιας καποιων φοβων η' δισταγμων?
Μιλω απο απλα καθημερινα πραγματα μεχρι θεματα που θα μπορουσαν να καθορισουν ολη τη ζωη μου.
Τι ειναι αυτο που μπορει να μ εμποδισει να κανω κτ αυθορμητο?
ο φοβος,ο εγωισμος,τα 'πρεπει',η επιρροη καποιων τριτων?
Ποσο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μου?
ποσα πραγματα εχασα που δεν τολμησα την τελευταια στιγμη?
Τελικα τι εχει περοσσοτερο σημασια?
Να μπορω να ζησω οσα περισσοτερα μπορω ο,τι και να σημαινει αυτο,η' να μπορω να κρινω που πρεπει να προχωραω και που οχι?
Εχετε νιωσει ποτε να θελετε πολυ να κανετε κατι..να ανεβαινουν οι σφιγμοι σας πριν καν το κανετε πραξη,αλλα τελικα να μη καταφερνετε να το πραγματοποιησετε?η αποφαση να ειναι πολυ πιο δυσκολη απ οτι περιμενατε....και εδω τιθεται το ερωτημα...τι συμβαινει?προσπαθω με καποιο τροπο να αποδειξω στον εαυτο μου οτι μπορω ακομα να τον ελεγξω??οτι ειμαι ακομα ο κυριος του??μηπως τελικα αυτο που καταφερνω ειναι το ακριβως αντιθετο?να τον καταπιεζω και να τον κανω υποχειριο των φοβων και των ανοητων ταμπου μου?
Ειμαι 24 και δεν ξερω αν ο εγωισμος και η εσωστρεφεια ταιριαζουν στην ηλικια μου..
και οπως βαινουν τα πραγματα,
δε θα το μαθω και ποτε.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ...

Ειναι απογευματακι και εχοντας ανοιχτη την μπαλκονοπορτα του δωματιου μου(η ζεστη του Ιουνιου εχει αρχισει για τα καλα και δεν την αντεχω!) καταβαλλω υπερανθρωπες προσπαθειες να καταλαβω λιγο το μαθημα που δινω τη Δευτερα!
Και εκει που μπερδευονται οι λεξεις και οι αριθμοι,ερχονται οι μελωδικοι ηχοι να με βγαλουν απο την απελπισια μου!Ενας ανθρωπακος περναει απο κατω απο το μπαλκονι μου παιζοντας ακορντεον(το πιο νοσταλγικο μουσικο οργανο κατα την ταπεινη μου γνωμη παντα).Εχει το βλεμμα του στραμμενο προς τα πανω μηπως και πεσει κανενα "ψιλο"απο τα γυρω μπαλκονια.
Αφηνω το βιβλιο και βγαινω στο μπαλκονι.Ισως ειμαι η μονη που το κανει εδω και τοσο καιρο που μενω σ αυτη τη γειτονια.Τον κοιταζω και του σκαω ενα χαμογελο.Το ιδιο κανει και εκεινος.Του ριχνω ενα κερμα.Και στεκομαι εκει και απλα ακουω το ιδιο παντα τραγουδι,χωρις ακομα να πιστευω,πώς ειναι δυνατο για ακομα μια φορα,το παρελθον να φλερταρει με το παρον με τοσο μαγικο τροπο..

Να εισαι κοντα μου...

Αφορμη γι αυτο το post μου εδωσαν οι φιλοι μου manetarius και pasxalina,αθελα τους..θα το ανακαλυψετε διαβαζοντας παρακατω.

Περασαν καποια χρονια..κι ομως νιωθω οτι μου λειπει τοσο πολυ.
Ηθελα να ηταν εδω.
Να ηταν κοντα μου σε τοσα πραγματα που δεν εχω ζησει ακομα.
Ηταν για μενα ενας φυλακας αγγελος που με προστατευε και με αγαπουσε με πολλη υπομονη.
Ημουν η αγαπημενη του.
Η αγαπημενη του εγγονουλα.
Η αδυναμια του.
Και ομως,αυτο που με θυμωνει ειναι που δεν προλαβα ποτε να του πω οτι εκεινος ηταν και για μενα η δικη μου μεγαλη αδυναμια.
Οταν εφυγε,
ποσο πονεσα...
Μου εμαθε τοσα πολλα.
να κολυμπαω,να κανω ποδηλατο,να ζωγραφιζω..
αλλα πανω απο ολα,μου εμαθε πως ειναι ν' αγαπας καποιον ακομα και αν δε βρισκεται κοντα.

Με επιανε απο το χερι και πηγαιναμε βολτες,
στην πλατεια,στα καταστηματα.
Καθε φορα που περνουσα μπροστα απο ενα καθρεφτη(απο αυτους που υπαρχουν στους τοιχους των πεζοδρομιων)σταματουσα..


-Κοιτα παππου.εμεις ειμαστε!
-Ειδες?
-Πως γινεται αυτο παππου?
-Αυτοι ειναι καθρεφτες και τους εχω φτιαξει εγω για σενα.Να περναμε και να βλεπεις τι ομορφο και τι καλο κοριτσι που εισαι.
-Αληθεια παππου?
-Ο παππους δε λεει ποτε ψεμματα.
-Σ ευχαριστω πολυ παππου μου!


Συνηθιζα να πηγαινω διακοπες με τον παππου και τη γιαγια,καθε χρονο,στο ιδιο μερος,ποσο γλυκιες αναμνησεις εχω απο τοτε?Η θαλασσα,οι μυρωδιες,τα προσωπα..Το ταβερνακι που ακουγαμε συνεχεια το ιδιο τραγουδι..Παντα στο ακουσμα του γυριζω σ εκεινα τα καλοκαιρια..(το παραθετω παρακατω)
Ξερω πως ειναι ν αγαπας καποιον παρα πολυ,ξερω πως ειναι να πονας οταν χανεις καποιον που αγαπας,αλλα ξερω και πως ειναι να νιωθεις οτι η ψυχη του ειναι παντα διπλα σου και σε προστατευει απο καθε κακο.
Να εισαι κοντα μου,
Παππου μου σ αγαπω.

ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΛΗΣΗ!!

Η πιο εξυπνη και τολμηρη διαφημιστικη εκστρατεια στα χρονικα!!
Στη Λετονια,για να αλλαξουν μυαλα στους παραβατες του οριου ταχυτητας,σκεφτηκαν κατι απιστευτο και ακρως αποτελεσματικο!!
Οσοι εκ των τολμηρων κυριων αποφασιζουν να πατησουν το γκαζι λιγο παραπανω απο το επιτρεπομενο,βρισκονται στη διολου ευχαριστη θεση να υπογραψουν ενα πιστοποιητικο με το οποιο δηλωνουν οτι ειναι διατεθημενοι να γινουν δωρητες οργανων!!!!!!!
Το αποτελεσμα??
Να μειωθουν τα ατυχηματα στην ασφαλτο κατα 29% και να αυξηθει κατα 39% η δωρεα οργανων.Γιατι σου λεει,οι οδηγοι μπορει να μη θυμουνται ενα οποιοδηποτε διαφημιστικο αλλα δεν θα ξεχασουν ποτε τη μερα που αθελα τους εγιναν δωρητες οργανων!
Το συμβολαιο που υπογραφουν αναφερει,
''Υπαρχουν ανθρωποι που θα εδιναν τα παντα για να βρισκονται στη θεση μου,και εαν βρισκονταν,δεν θα επαιζαν ποτε με τη ζωη τους.
Εγω ο/η---------,
εφοσον εχω την ταση να υπερβαινω το οριο ταχυτητας στο δρομο και/η να οδηγω επιθετικα,με το παρον δηλωνω οτι η ζωη μου δεν ειναι πρωτης προτεραιοτητας για μενα και ευχαριστως θα την αποχωριζομουν.Εχοντας σωας τας φρενας,κατανοω οτι αργα η' γρηγορα θα εμπλακω σε ατυχημα και αφου αυτο συμβει,αφηνω την καρδια μου,τα νεφρα μου και οποια αλλα οργανα του σωματος μου δεν καταστραφουν απο το ατυχημα,σε εκεινους που τα χρειαζονται πραγματικα.
Επισης ζητω εκ των προταιρων να με συγχωρεσουν οι ανθρωποι και τα αγαπημενα προσωπα εκεινων για τους οποιους θα ειμαι εγω υπευθυνος για το θανατο η' την αναπηρια,εξαιτιας ατυχηματος.
----,----,--ο9
Υπογραφη
-----''




Που καταντησαμε για να πεισθουμε....
να μας απειλουν με τη ζωη μας,
για να σωσουμε τη ζωη μας!!

Δεν ξερω για εσας,
αλλα εγω τους βγαζω το καπελο!!!!!

"Η Παλια Παραγκα"

Θα το φτιαξουμε,θα το ανακαινισουμε ...μου ειπαν.Θα το κανουμε παλατακι!
Και ποιος τους ειπε οτι δεν ηταν?Ποιος τους ειπε οτι στην τελικη θελω να το φτιαξουνε!Οταν σου ανακοινωνουν οτι το παλιο σπιτι στο χωριο θα το κανουν καινουριο,το πιο λογικο ειναι να χαρεις...ελα ομως που συμβαινει το παραλογο!Απο την ωρα που το εμαθα μια θλιψη με κυνηγαει και δε λεει να με αφησει ησυχη!Νιωθω οτι ειναι τοσο αδικο αυτο που κανουν!Τοσα χρονια,τοσος καιρος και δεν αλλαξαν το παραμικρο,τωρα τους ηρθε!
Ολα τα παλια πραγματα εχουν να σου θυμιζουν τοσα πολλα,κρυβουν μεσα τους ολη σου τη ζωη.Και αφου σε αφηνουν πρωτα να τη συνδεσεις με αυτα,μετα σου τα παιρνουν γιατι λενε οτι παλιωσαν!Το σπιτι στο χωριο κρυβει ολη την αθωοτητα της πολυ παιδικης μου ηλικιας,τις πιο τρυφερες αναμνησεις με τη γιαγια και τον παππου...Αλλαζοντας το,ξερω οτι θα αλλαξει και ο τροπος με τον οποιο το εβλεπα.Τωρα θα γινει πιο ωραιο,πιο ευρυχωρο,θα γεμιζει το καλοκαιρι με ενα σωρο ασχετους συγγεννεις που παλια ουτε που θα καταδεχονταν να ερθουν να μεινουν στην "παλια παραγκα"...ετσι το ελεγαν!Εγω ομως ετσι το ηθελα...για να μπορω να νιωθω κοντα μου ολα αυτα που με συνδεουν με αυτο..τον γλυκο μου παππου που μονο μεσα απο αυτα που αφησε πισω του μπορω να τον θυμαμαι...
Καθως ανοιγω την πορτα,ερχεται παλι αυτη η τοσο γνωριμη μυρωδια του χωματενιου πατωματος και της σαπιας ξυλινης πορτας.Την κλεινω πισω μου με ενα σιδερενιο συρτη(πατεντα του παππου μου,γιατι το χερουλι ειχε χαλασει εδω και χρονια).Καθομαι στο αγαπημενο μου τεραστιο σιδερενιο κρεβατι της γιαγιας και κοιταω γυρω μου.Προσπαθω να παρατηρησω το καθετι μεσα στο σπιτι,καθε μικρη λεπτομερεια που ισως να μην ειχα προσεξει τοσα χρονια,για να μπορω να φτιαξω την πιο αντιπροσωπευτικη εικονα μεσα στο μυαλο μου,σαν αναμνηστικη φωτογραφια στη σκεψη μου.Δεν θελω να προσπαθω μετα απο καιρο και να αμφιβαλλω για το πως ηταν ο χωρος...αγχωνομαι και μονο στη σκεψη!Αν και ειναι μερα,με ενα σπιρτο αναβω την λαμπα πετρελαιου πανω απο τη μεγαλη σομπα και δυναμωνω πολυ το φιτιλι.Θυμαμαι που με μαλωνε παντα η γιαγια μου γι αυτο!Με μια τελευταια ματια με πιανω να χανομαι στις σκεψεις μου και εντελως αφηρημενη να λεω φωναχτα "ΔΕΝ θΕΛΩ"....και αφηνοντας να περασουν μερικα δευτερολεπτα επαναλαμβανω την ιδια φραση με περισσοτερο πεισμα αυτη τη φορα λες και η πρωτη ενιωθα οτι δεν εφτανε..λες και με τη δευτερη θα επειθα κανεναν πιο πολυ!
Καταλαβα οτι ηταν ωρα να βγω εξω,ακουσα τη μαμα μου να ρωταει πανω απο τρεις φορες"η .......τι κανει μεσα?"Βγαινοντας προς τα εξω σκεφτομουν...'δεν φτανει που θα το αλλαξουν δεν μας αφηνουν να πουμε ουτε ενα γεια!'Τι θρασσος!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μπορω να το ξορκισω

Κατεβαινω τις σκαλες,ανοιγω την πορτα κ πεταγομαι στο δρομο,δινοντας την εντυπωση οτι ημουν σ ενα κλουβι που δεν με αφηνε να αναπνευσω.Αρχιζω και περπαταω γρηγορα..πολυ γρηγορα λες και τα ποδια μου δεν με υπακουν.Φτανω επιτελους..κ τοτε ο ρυθμος του περπατηματος μου γινεται αργος..λες και δεν εχω πια προορισμο.Σαφως και δεν εχω αφου εκει που ηθελα να φτασω..εφτασα.Ειναι πολυ περιεργο.Να φοβασαι κατι παρα πολυ,αλλα οταν το βλεπεις απο κοντα να σου προκαλει μια γαληνη,μια ηρεμια,μια νοσταλγια..Το να περπαταω σε μια παραλια..μονη μου..χωρις να υπαρχει κανεις γυρω,ηταν κατι που παντα με τρομαζε.Λες και κοιταζοντας τη,τα ματια μου εβλεπαν πραγματα που δεν υπαρχουν..κυματα να σηκωνονται κ να ερχονται προς το μερος μου ετοιμα να με κατασπαραξουν κ να με πνιξουν στον πατο της θαλασσας.
Τα μικρα παιδια φτιαχνουν ιστοριες με φαντασματα στο μυαλο τους..Αλλα οι φοβοι των μεγαλων φτιαχνουν τις πιο τρομαχτικες ιστοριες!
Το να ξεπερνας τους φοβους σου ειναι η μεγαλυτερη υπερβαση που μπορει να κανει κανεις..Ετσι σκεφτηκα και πηρα την αποφαση..απο το να ζω συνεχεια με αυτους,να τους αντιμετωπισω με τον πιο αμεσο τροπο..Περπαταω στην ακρη λοιπον..με ενα παραπατημα βρισκομαι στα "κρυσταλινα"(πιο κρυσταλινα δεν γινεται) νερα του θερμαικου!Σε αλλη περιπτωση δεν θα πλησιαζα ουτε στα δυο μετρα.Αλλα τωρα κοιταξε με,εχω καταφερει κ στεκομαι εκει χωρις να φοβαμαι.Και το παραξενο ειναι πως τα φαντασματα ειναι ακομα εκει δεν εχουν φυγει..απλα δεν με τρομαζουν πια..γιατι εχω μαθει να ζω μαζι τους..
Ακουγοντας αυτο το κομματι, κλεινω τα ματια και σκεφτομαι..ποσους φοβους εχω να ξορκισω ακομα.....και οσο πιο συντομα το κανω τοσο πιο συντομα θα φτασω στην αυθεντικη......dalibu!

"The Reader"

Ομολογω οτι ειχα καιρο να το παθω με μια ταινια.Αυτο,που καθως παρακολουθεις,ενας κομπος ανεβαινει στο λαιμο σου και λες,'οχι εγω δν κλαιω ποτε στον κινηματογραφο σαν κατι μυξιαρικα,που μη δουν λιγο ρομαντίκα αμεσως να το χυσουν το δακρυ!'.Καλα βεβαια εδω δν προκειται μονο για το συναισθηματικο μερος...η ταινια γραφει κατα τη γνωμη μου σε καθε περιπτωση!
Υ.Γ.Λαθος εχω δει πριν 2 μηνες κ μια αλλη που με πηρε κ κει λιγο το παραπονο..."Το Βαμμενο Πεπλο".Σας τη συνιστω ανεπιφυλακτα!!Μηπως τελικα να σταματησω να κοροιδευω τα μυξιαρικα?

"STUDIO 54"

Σηκωνεσαι,ετοιμαζεσαι,βαζεις τα καλα σου,κανεις ενα σωρο σχεδια για τη νυχτα που ακολουθει,ελπιζεις να κανεις την πιο σουπερ γνωριμια,μιας κ το συγκεκριμενο μερος που σχεδιαζεις να πας ειναι 'τιγκα' στις προσωπικοτητες και λες...δεν μπορει,σημερα η' θα βρω εναν/μια θεο/α-γκομενακι η' θα βρω το νο 1 ατζεντη της Νεας Υορκης να με κανει super star και θα με βλεπει σε λιγους μηνες η μανα μου στο χωριο και θα με καμαρωνει!
Οταν ομως εμεις κανουμε σχεδια ο θεος γελαει...οποτε η ψυχρολουσια σου 'ρχεται και ειναι ολη δικη σου!.......οπως και η πορτα που τρως στην εισοδο του 'studio 54',γιατι μαλλον η φατσα σου δν ειναι τοσο τελεια οσο περιμενες η' το ντυσιματακι σου δν καλυπτει τις απαραιτητες προυποθεσεις...
Ποσοι εχουν βρεθει στο παρελθον σε αυτη τη θεση?Απειρα ατομα ....να περιμενουν με τις ωρες για να καταφερουν να περασουν μια βραδια στο studio 54!
Στη δεκαετια του 70',συγκεκριμενα την ανοιξη του 77',ανοιγει,που λετε,και αποτελει την πιο συντομη περιοδο στην ιστορια της αμερικανικης κουλτουρας.Δεν ειχε υπαρξει ποτε κατι τετοιο στο παρελθον,ουτε προκειται να υπαρξει θεωρω!Αξιοσημειωτοι θαμωνες του....ξεχωριστες προσωπικοτητες οπως Diana Ross ,Liza Minnelli,Halston,Calvin Clein,Elton John,Andy Warhol,Michael Jackson,Brooke Shields,Christopher Reeves..
Προσωπικα,το φανταζομαι σαν το πιο πολυτελες κ κοσμικο 'ανδρο ακολασιας'....Αυτο που δεν μπορω να φανταστω ειναι με τι μορφη θα υπηρχε σημερα,αν δεν ειχε καταληξει σε λουκετο μετα τη συλληψη του ιδρυτη-ιδιοκτητη Steve Rubell!........Τα σοδομα και τα γομορα!

FRIDA KAHLO

Η πιο ιδιαιτερη(κατα την ταπεινη μου γνωμη παντα)μεξικανα ζωγραφος της μοντερνας καλλιτεχνικης εποχης.Στην ηλικια των 15,ενω βρισκεται σ'ενα τραμ,παθαινει ενα τρομερο δυστηχημα που σημαδευει ολοκληρη τη ζωη της....Το εκκρηκτικο ταμπεραμεντο της ομως τη βοηθα να μην εγκαταλλειψει τη λατρεια της για τη ζωγραφικη.Στελνει τα πρωτα δειγματα δουλειας της στον Diego Rivera,τον οποιο αργοτερα κ θα παντρευτει.Ο γαμος τους θα καταληξει σ'ενα πολυταραχο διαζυγιο,μετα απο το οποιο η Frida θα παραδεχτει.."Δυο μεγαλα ατυχηματα ειχα στη ζωη μου..το τραμ και τον Diego"
Ο Andre Breton "αρχηγος"του σουρεαλισμου την αποκαλεσε απλα και εξυπνα "like a ribbon tied around a bomb'
Εγω αυτο που θα ελεγα απλα........."Μια τοσο ισχυρη προσωπικοτητα σ'ενα τοσο ευθραστο σωμα"........

Κλεινεις τα ματια κ απλα ακους....Καποιες μελωδιες ειναι σαν ενας ψιθυρος που φερνει στη μνημη σου στιγμες,που ποτε δν θα ξεχασεις κ ποτε δν θα ξαναζησεις..
Οι αναμνησεις ειναι σαν τα φαντασματα.Ερχονται τα βραδια για να σε τρομαξουν...κι οσο πιο δυνατες ειναι,τοσο πιο πολυ σε τρομαζουν......

Μη βιαζεσαι θα...δυστυχησεις γρηγορα!

Χρονος,
ειναι η ακαθοριστη κινηση της υπαρξης και των γεγονοτων, στο παρελθον,το παρον και το μελλον, θεωρουμενη ως συνολο...
Μην τρελαινεστε,σε λεξικο το βρηκα.Απλα σκεφτομαι,ποσο σημαντικη και πολυτιμη μας ειναι η εννοια,αφου καθημερινα βλεπω ενα σωρο αγχωμενα ανθρωπακια να τρεχουν πανω κατω για να προλαβουν...
το μαθημα που εχει ηδη αρχισει(παλι θα μου την πει ο καθηγητης,παει το εννιαρακι που περιμενα στην εργασια...)
το ραντεβουδακι με την κοπελια(πρωτο ραντεβου κ να φτασει πρωτη?θα με περασει για γαιδουρι...)
το meeting στην εταιρια(πτου σου παλι θα μου φαει την παρουσιαση η γεροντοκορη-ανηψια του διευθυντη
- με την ελια στο μαγουλο...)
τον καφε με τα φιλαρακια που ειπαμε για τις 5(...μμμ ντακς τουλαχιστο θα φτασω τελευταιος κ θα κανω εντυπωση..)
Βρε παιδια γιατι τοσο αγχος?Το μυστικο δν ειναι στο χρονο..............αλλα στο χρωμα!
Και τα χρωματα ειναι πιο ομορφα οταν αργοπορουμε!
υ.γ.Αρκει να μην εχετε ραντεβου μαζι μου γιατι θα ακουσετε τα εξ αμαξης!