Παιρνοντας τη σκυταλη απο το φιλο μου alterego,ερχομαι και γω να θιξω αλλο ενα αποφθεγμα-ρητο.
"Καθε εμποδιο για καλο"???
Δεν ξερω ακριβως τον κυριουλη που το πρωτοδιατυπωσε,αλλα ερχομαι να σημειωσω οτι η φρασουλα ερχεται κανονικα για να απαλυνει τον πονο της απογοητευσης και να παρηγορησει ατυχους και κατατρεγμενους.
Γιατι δεν μπορω να καταλαβω τι καλο εχει το να χασεις μια αεροπορικη πτηση λογω καθυστερησης,το να χασεις μια προαγωγη στη δουλεια σου,το να κοπεις σ ενα μαθημα στη σχολη σου,το να σε κουτσουλησει ενα περιστερι ενω πηγαινεις σ ενα ραντεβου και τα λοιπα και τα λοιπα.
Τωρα θα μου πειτε,οτι το αεροπλανο που εχασα,μπορει να πεσει η΄ οτι το μαθημα που κοπηκα,θα το περασω στο αλλο εξαμηνο με καλυτερο βαθμο η΄ οτι το να σε κουτσουλησει ενα περιστερι ειναι τυχη!
Κοιταξτε να δειτε...αδιαμφισβητητα,καποιες φορες,καποια εμποδια βοηθουν στο να γινει κατι καλυτερο στο μελλον,που δε το ειχαμε σχεδιασει..αλλα αυτο ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ!
Ας φτυσουμε αυτη την καραμελα πια!ΕΛΕΟΣ φιλοι μου!Ας δεχτουμε την αποτυχια και τη γκαντεμια μας ενιοτε.Ανθρωποι ειμαστε!
Και βαζω και τον εαυτουλη μου μεσα γιατι φυσικα κι εγω εχω στηριχθει αρκετες φορες σ αυτο το "τσιτατο"!(οχι δε με εχει κουτσουλησει περιστερι ενω πηγαινα σε ραντεβου!)
(εχω ομως χασει πτηση ρε γαμωτη!!)ουπς να με συγχωρειτε για το απρεπες σχολιο!
Μερσι!
Πληροφορίες
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
σκιες..
Ο χρονος περναει και με προσπερναει.
Γιατι πρεπει να αντιμετωπιζω αυτα που με θλιβουν και δεν μπορω απλα να τα θαψω?
Γιατι καποιοι ανθρωποι μας βαζουν να ζουμε σ ενα παραμυθι,ενω ξερουν οτι οταν κλεισουν το βιβλιο ολα γυριζουν στην πραγματικοτητα?
Γιατι πρεπει εγω να πιστευω σε ομορφες ιστοριες,αφου οταν πεσω να κοιμηθω θα δω παλι τους ιδιους εφιαλτες?
Γιατι τα λογια να ειναι παντα τοσο ευκολα και οι πραξεις τοσο δυσκολες?
Γιατι καποιος να νιωθει οτι ειναι κοντα μου,ενω εγω τον νιωθω χιλιομετρα μακρια?
Γιατι η αληθεια ποναει περισσοτερο οταν δεν ακουγεται?
Υπαρχει κατι που με σκιαζει και πρεπει να το τρομαξω για να φυγει μακρια.
Γιατι πρεπει να αντιμετωπιζω αυτα που με θλιβουν και δεν μπορω απλα να τα θαψω?
Γιατι καποιοι ανθρωποι μας βαζουν να ζουμε σ ενα παραμυθι,ενω ξερουν οτι οταν κλεισουν το βιβλιο ολα γυριζουν στην πραγματικοτητα?
Γιατι πρεπει εγω να πιστευω σε ομορφες ιστοριες,αφου οταν πεσω να κοιμηθω θα δω παλι τους ιδιους εφιαλτες?
Γιατι τα λογια να ειναι παντα τοσο ευκολα και οι πραξεις τοσο δυσκολες?
Γιατι καποιος να νιωθει οτι ειναι κοντα μου,ενω εγω τον νιωθω χιλιομετρα μακρια?
Γιατι η αληθεια ποναει περισσοτερο οταν δεν ακουγεται?
Υπαρχει κατι που με σκιαζει και πρεπει να το τρομαξω για να φυγει μακρια.
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)