Εδω και ωρα προσπαθουσε να ερθει κοντα της.Οι σκεψεις του να βρει τροπο να το κανει χωρις να φανει χαζος,τον εκαναν ακομα πιο αμηχανο.Ειχαν περασει τοσες μερες..Και την εβλεπε ξανα εκει..Το ηξερε πως θα ερχοταν.Και την περιμενε.Ηθελε τοσο να της μιλησει,να την αγγιξει,να τη νιωσει.Εκεινη το ειχε καταλαβει και προσπαθουσε να τον αποφυγει..απο φοβο,απο εγωισμο..Προσπαθουσε να τραβηξει τα ματια της απο πανω του,οσο κι αν δεν το καταφερε.Τη πλησιαζει,της πιανει το χερι.Εκεινη γυριζει,τον κοιταει.Δε ξαφνιαζεται,σα να το περιμενε.
Και βρεθηκαν να περπατανε πλαι πλαι μπροστα στους "Κηπους των θεματων"...Εκεινη κοιτουσε τη θαλασσα με το εντονο διαπεραστικο βλεμμα της,που παντα τον κυριευε.
Εκεινος σπαει τη σιωπη..
-Δεν εγιναν πολυ ομορφοι?
-Ναι..πολυ ομορφοι!
-Ποιον διαλεγεις?,τη ρωταει.
-Τον κηπο της μνημης,του απανταει.
-Γιατι?
-Γιατι στη μνημη μας μπορουμε να κλεισουμε και ιδιαιτερους ηχους,και αγαπημενες μουσικες και ομορφες εικονες με ανθισμενα τριανταφυλλα και τρεχουμενα νερα.
Την κοιταζε και συνειδητοποιουσε ποσο εντυπωσιακα ελκυστικη μπορει να γινει μια γυναικα οταν σου μιλαει.Υποστηριζε εντονα τη γνωμη της κουνοντας εκφραστικοτατα τα χερια της.Τα ματια της εβγαζαν φωτιες.Δε μπορουσε να θυμηθει αλλα ματια να τον κοιτανε ετσι.Δε μπορουσε να θυμηθει αλλο προσωπο να ακτινοβολλει και να τον ελκυει τοσο.
-Δηλαδη τα θελεις ολα,ετσι?τη ρωταει με ενα χαμογελο.
-Μονο ετσι,του απανταει.
Κι εκει μπροστα στον κηπο της μνημης αισθανθηκε τοσο κοντα της,ενιωσε τη ζεστασια της,το αγγιγμα της,το αρωμα της.
Την κρατουσε στα χερια του μολις συνειδητοποιουσε οτι απο κεινη τη στιγμη και η δικη του επιλογη ταιριαζε απολυτα με τη δικη της...
Διαλεγε τον κηπο της Μνημης γιατι χωρουσε κι εκεινο το βραδυ..που αλλαξε τα παντα.
6 σχόλια:
Ωραίο το κείμενό σου. Αν και κάποιοι ίσως διάλεγαν τον κήπο της λήθης. Φαντάζομαι, θα είναι ακριβώς απέναντι!
Τον κηπο της ληθης?Πρεπει να εχεις αναμνησεις που σε κανουν πολυ δυστυχισμενο για να διαλεξεις αυτον τον κηπο.Θα πρεπει να κανεις λιγο υπομονη γιατι στη νεα παραλια δεν υπαρχει τετοιος κηπος...ακομα τουλαχιστον!
Ααα... πολύ ωραίο κειμενάκι!
Να κάνω όμως μια ερώτηση; Στον κήπο της μνήμης... αποκλείεται να πάθει κάποιος αλτσχάιμερ;
(ένα νορμάλ σχόλιο δεν θα αφήσω ποτέ;)
:))
Καλημέραααα..!
υ.γ. πάω να δοκιμάσω την συνταγή σου με το κρουασάν και τα πατατάκια! :)
Τα νορμαλ σχολια,καλη μου,ειναι για τους νορμαλ ανθρωπους!
Εμεις με αυτα που τρωμε,μονο νορμαλ δεν ειμαστε!
Ελπιζω να σου ερεσε η προταση μου!Επισης στη θεση του κρουασαν με μερεντα μπορεις να βαλεις και τσουρεκι!
Καλημερα!
τώρα εμένα μου μύρισε ή άκουσα κάτι για τσουρέκι(υποκλίνομαι, πέραν του ότι μπορώ να φάω κ ένα μονάχους-μονάχους)και ήρθα..
:)
Ωραίο το κειμενό σου!
Ο κήπος της μνήμης είναι πάντα ολάνθιστος.. ακόμα και τ αγκάθια ανθίζουν, ξέρεις..
Τον επιλέγω και ας ματώνω κάποιες φορές..
Καλό ΣΒΚ να έχεις!
lenio μου,
ναι δινω ιδεες για γευστικες δοκιμες στη μελλοντικη μανουλα-μανιταρακι!
Δε βαρειεσαι και τα αγκαθακια εχουν τη γλυκα τους πολλες φορες συμφωνω...καταλαβαινεις οτι ΖΕΙΣ!
τα φιλια μου!
Δημοσίευση σχολίου